Erik Beijer

Op 1 maart 2017 is plotseling Erik Beijer overleden.

Erik was sinds 1982 onze gambist, onze trommelaar, onze opnameleider, onze bevlogen zakelijk leider, maar vooral onze vriend. Hij was een stuwende kracht achter ons ensemble.

Wij zijn onthutst, verbijsterd, verslagen. We leven intens mee met Saskia, Laurens, Steven en Maarten.

Bij de uitvaart van Erik Beijer – speech van Nico van der Meel – 8 maart 2017

Citaat uit de rouwadvertentie van Camerata Trajectina:
Erik was onze gambist, onze trommelaar.
In 1982 werd Erik gevraagd om eens op proef mee te komen spelen met Camerata Trajectina, want daar was een vacature ontstaan. Er was wel enige aarzeling bij de ensembleleden, omdat hij een amateurmusicus was. Maar zijn handigheid, flexibiliteit, zijn enthousiasme voor ongewoon repertoire en zijn brede culturele belangstelling waren genoeg om andere gegadigden uit de markt te prijzen. Dat Erik ook nog eens een goede slagwerker was, was een fijne bijkomstigheid. Erik en het ensemble bleken perfect bij elkaar te passen. Er ontstond een levenslange band, die bezegeld werd met een nog hechtere, levenslange band: die met de blokfluitiste van het gezelschap.

Bij mijn eerste project met Camerata Trajectina speelde Erik niet mee, wél bij het fameuze Tesselschade-project in 1994. Vanaf die tijd is er tussen ons grote waardering over en weer geweest. Het moment dat ik mij zelf echt helemaal thuis voelde bij de club, was toen Erik en ik – armen over elkaar schouders, na afloop van een concert en na de nodige biertjes – huppelden door de straten van Brugge.

Ik leerde Erik kennen als een bescheiden musicus. Als hij een solo moest spelen, zaten de zenuwen hem maar al te vaak dwars. Maar in de loop der jaren heb ik hem als gambist enorm zien groeien, ook al bleef hij altijd iets verontschuldigends uitstralen. Als begeleider van liedjes was hij onovertroffen, omdat hij ieder woord van de mond van de zanger plukte. Hij gaf zangers de kans te stralen en bleef zelf op de achtergrond. En nog liever liet hij Saskia stralen wanneer zij weer eens een briljante solo ten beste gaf. Kort geleden vertrouwde hij mij nog toe: “Niemand speelt blokfluit zoals zij.” En als Saskia gamba speelde, keek hij met liefde en zorg toe. Wat zal ik het beeld gaan missen van Erik en Saskia, die samen zitten te spelen aan één lessenaar!

Erik was onze gambist, onze trommelaar, onze bevlogen zakelijk leider.
Erik genoot er enorm van wanneer hij de plannen, de dromen van anderen kon helpen realiseren. Dat is denk ik, het geheim achter de tientallen jaren van succesvolle leiding door het duo Louis Grijp en Erik Beijer. Heel kort door de bocht: Louis maakte plannen, vaak prachtige plannen, Erik werd enthousiast en zorgde ervoor dat ze gerealiseerd konden worden. Louis stuurde, Erik hield de motor draaiend. Louis enthousiasmeerde organisatoren, Erik checkte of de zakelijke voorwaarden voldoende waren. En dat Louis daarbij meer in het zonnetje kwam te staan dan hij, interesseerde Erik niets. Samen waren ze een ijzersterk duo.

Als het plan heel bijzonder was, was Erik ook best bereid wat meer financieel risico te nemen. Je hoorde hem dan zeggen: “Daar komen we wel uit op de een of andere manier”. Waar andere mensen beren op de weg zagen, zag Erik nog wel slalom-wegen om de beren heen. Zo zijn er prachtige, maar dure theater- en cross-overprogramma’s gerealiseerd.

Desalniettemin is Camerata Trajectina een paar keer op een heuse onverwachte beer gestuit. Soms volstond een slimme actie, waarvan wij als leden nauwelijks op de hoogte waren. Maar minstens drie keer heeft Erik de club van de financiële ondergang gered door keihard ingrijpen. Gelukkig was Erik altijd in staat én bereid uit te leggen waarom zijn pijnlijke beslissingen noodzakelijk waren.

Anderhalf jaar geleden namen Saskia en ik samen de artistieke leiding over, omdat Louis te ziek was geworden. Meer nog dan vóór die tijd, heb ik kunnen ervaren hoe prettig de samenwerking met Saskia en Erik was. Niet slechts respect, maar bewóndering voor elkaars kwaliteiten vormde de basis daarvan. En Erik zette daarin de toon.

Erik was onze gambist, onze trommelaar, onze opnameleider.
Toen cd-producent Klaas Posthuma plotseling overleed, nam Erik al snel het initiatief om zelf de microfoons neer te gaan zetten, zelf te gaan monteren. Hij vond Tom Dunnebier bereid hem daarbij als geluidstechnicus te assisteren. Het was volstrekt ongewoon om zelf zo nu en dan te spelen en toch opnameleider te zijn, maar het werkte! Daarbij hield Erik – ook naar het voorbeeld van Klaas – de sfeer bij de opnames scherp in de gaten. Een kleine 20 prachtige cd’s heeft Erik op deze manier toegevoegd aan het monument voor de Nederlandse muziek, dat de cd’s van Camerata Trajectina vormen. Aan het opnemen en monteren van cd’s, ook met veel andere ensembles, heeft Erik veel vreugde beleefd, al leverde het vaak stress op. Ook in deze rol kon hij anderen laten stralen.

Erik was onze gambist, onze trommelaar, maar vooral onze vriend.
Het zal niemand verbazen te horen dat het huis van Saskia en Erik altijd open stond voor iedereen. En dat iedereen er altijd een belangstellend oor vond. Met zijn eigen sores liep Erik nooit zo te koop. Maar als je ernaar vroeg, was hij dankbaar dat je belangstelling toonde. Als er conflicten waren, was Erik degene die probeerde de problemen op te lossen, door gesprekken met iedereen apart te voeren en daarna een haarscherpe analyse te maken.

Meer nog dan normaal maakten wij Erik mee op concertreizen. Hij genoot van de sfeer en de cultuur. Syrië, Indonesië, Amerika, Canada, Mexico, Ghana, Marokko, en afgelopen februari nog Istanbul, hij zoog alles in zich op, verrijkte zich ermee.

Erik liet ons zien dat het leven een reis is, een avontuur waarvan je moet genieten, een reis die veel meer is dan een middel om je doel te bereiken. Ik kan het me niet anders voorstellen, dan dat hij ons allen in zijn laatste momenten een hele goede en avontuurlijke vervolgreis heeft toegewenst.

Dank je wel, Erik!

Nico van der Meel, 8 maart 2017

Een gedreven en geduldig multitalent

Hij had nu eigenlijk in een prachtig natuurgebied in de Amerikaanse staat Oregon moeten zitten om daar een boek te schrijven over zijn idealen, terwijl zijn echtgenote, blokfluitiste Saskia Coolen, artist in residence was.

Compleet onverwacht overleed Erik Beijer, muzikant en ondernemer, op 1 maart aan een hartstilstand. ‘Er was geen enkel voorteken. We renden samen een paar keer per week. En ineens scheurde in de nacht van dinsdag op woensdag zijn oarta’, zegt Coolen.

Hij werd slecht 58 jaar. Bijna 35 jaar was hij gambist en trommelaar van het ensemble Camerata Trajectina dat het Nederlandse muzikale erfgoed probeert veilig te stellen. Daarnaast was hij directeur-bestuurder van GIGH (Dutch International Garantees for Housing), zijn eigen bedrijf dat sociale woningbouw mogelijk maakte in (Zuid) Afrika, Midden Amerika (Nicaragua en Suriname) en Oost-Europa (Kroatië en Montenegro). Kenmerkend waren zijn enorme gedrevenheid en zijn geduld. ‘Hij was iemand van de lange adem die dacht dat het uiteindelijk wel goed kwam’, vertelde zijn echtgenote.

Erik Beijer werd geboren in Amsterdam, in een gezin met nog twee zussen. Zijn vader was directeur bij diverse telefoon-dustricten van de PTT.

Beijer was een multitalent. Hij studeerde sociologie en economie in Utrecht en bekwaamde zich daarnaast in de viola da gamba en slagwerk. Na zijn studie trad hij als stafmedewerker toe tot het woningbouwbedrijf Amsterdam – het huidige IJmere. Daarna trad hij in dienst van een consultancybedrijf. Intussen ontwikkelde hij plannen om een financieringsmaatschappij voor sociale woningbouw in de derde wereld op te richten. Eind jaren negentig kon hij daarmee beginnen. In 2002 richtte hij een aparte stichting op. Veel woningbouwcorporaties in Nederland hadden toen grote vermogens. Zij stonden garant voor de leningen om deze projecten te realiseren. In totaal had DIGH op een gegeven moment een leningenportefeuille van 70 miljoen euro. Toen sommigen daarover de wenkbrauwen fronsten, zei Beijer in een interview in de Volkskrant: ‘Er is nog geen corporatie-euro de grens overgegaan. ‘Alles werd keurig terugbetaald.’

Door de crisis van 2008 en de schandalen rond corporaties als Rochdale en Vestia werd het moeilijker – en later zelfs onmogelijk om financiering te regelen. Saskia Coolen: ‘Hij was bezig zijn bedrijf af te bouwen en wilde er een boek over schrijven. Helaas is het daar niet van gekomen’.

Muziek was naast zijn ondernemerschap een passie. Hij was de drijvende kracht van Camerata Trajectina in de zoektocht naar Nederlands repertoire van vooral de 16^e en 17^e eeuw. In totaal zou hij met het ensemble zes lp’s en twintig cd’s maken. Ook werden talrijke concerten gegeven. Vanwege zijn betrokkenheid bij de Nederlandse muziek vroeg Teleac hem in 1989-1990 de cursus Nederlandse muziek voor te bereiden. Samen met musicoloog Leo Samama verzorgde hij het bijbehorende boek en de regie van cd- en radio-opnamen.

Beijer trad ook op met andere gezelschappen, zoals onder meer het Egidius kwartet (met werken van Tielman Susato en Thomas Crocquillon). Drie jaar geleden was hij mede-initiatiefnemer van het buitenfestifal Wonderfeel. Eind vorig jaar werd hij penningmeester van het bestuur van de Nederlandse Klokkenspel-Vereniging en voorzitter van de artistieke commissie van de Nederlandse Bachvereniging. Samen met zijn vrouw Saskia Coolen, met wie hij geregeld masterclasses en concerten gaf, had Erik Beijer drie kinderen.

Peter de Waard – Volkskrant – 11 maart 2017